Tristia

Puto te amicum me nunquam visuram esse. Hac aestate me iterum reliqueris. Relicta in campo saevo expectavi vana spe te iterum invenire. Titan rotavit quinquadraginta circulos, luna crevit luna descrevit, sed te non vidi.

Campum quis prius arcadia nostra erat nunc habitant homines saevi et rudes. Teresa illum locum reliquit, et non scit an reddet. Spes puellae teresae vana est. Somnium veris tantum, sed nullum somnium aestatis istae miserae puellae dabitur.

Esne salvus? Esne felix? Sed teresa miserissima et tristissima sum, quia spes me perdit, somnium me perdit, laetitia me perdit. Et scio causam miserae meae solum meum stultum corda esse. Mens mea dicit esse vanam spem sed cor istam spem non omittere vult.

Cor desiste sperare! Quia ista spes mors mea est. Parce mihi, quia vivere volo.